من خودم من

راشل گریفیتس (نامزد اسکار برای فیلم هیلاری و جکی) در نقش پاملا دروری، نویسنده‌ای حدوداً ۳۰ ساله و گرفتار است که فکر می‌کند ۱۳ سال پیش اشتباه کرده است، زمانی که پیشنهاد ازدواج رابرت (دیوید رابرتس) را رد کرد. او فرصتی برای کشف حقیقت پیدا می‌کند، زمانی که با خودروی رانده‌شده توسط خود پاملا تصادف می‌کند، همان پاملایی که با رابرت ازدواج کرده و اکنون در حومه شهر با همسر، سه فرزند و یک سگ زندگی می‌کند. پاملا دوم ناپدید می‌شود و پاملا اول با بحران‌های خانوادگی مختلف دست و پنجه نرم می‌کند. اما او شروع به گرم شدن به زندگی خانوادگی می‌کند. اما او متوجه می‌شود که اوضاع پیچیده‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کرد. پاملا اول با معلم جذاب و همدلی به نام بن (سندی وینتون) ملاقات می‌کند که به او می‌گوید روزی به فکر روزنامه‌نگاری بوده است، اما امیدهای رمانتیک او را از بین می‌برد، وقتی پاملا او را با همسر و فرزندانش می‌بیند. پاملا دوم، او را در تجسم دیگرش ملاقات می‌کند، اکنون یک روزنامه‌نگار مجرد که هرگز از مرگ عشق اولش عبور نکرده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد چگونگی تصمیم‌گیری و مواجهه با عواقب آن صحبت کنند و اینکه هر دستاورد ارزشمندی در خانه یا محل کار نیازمند فداکاری در سایر زمینه‌ها است. همچنین می‌توانند در مورد دلیلی که فرزند کوچک خانواده تنها کسی است که می‌تواند تفاوت بین دو پام را تشخیص دهد، بحث کنند - آیا او تنها کسی است که واقعاً به او توجه می‌کند؟ - و اینکه زوج‌ها چگونه با چالش‌های روابط بلندمدت مواجه می‌شوند.

این فیلم حاوی الفاظ زشت، اشارات جنسی از جمله زنا و موقعیت‌های جنسی از جمله صحنه‌ای طنزآمیز در مورد دیافراگم است. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و مشروب می‌خورند، از جمله استفاده از الکل برای تسکین اضطراب، تنهایی و ترس. یکی از شخصیت‌ها اقدام به خودکشی می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در این فیلم، مانند فیلم‌های روز گراند هاگ یا زندگی زیباست، قهرمان داستان نگاه متفاوتی به زندگی‌اش پیدا می‌کند و فرصت دومی برای بهتر کردن آن به دست می‌آورد؛ اما این موقعیت در اینجا مایه‌ی تأثر و تاثر خاصی است. این موضوع به تضاد مرکزی در زندگی بسیاری از زنان و مردان نیز مرتبط است: تعادل میان کار و خانواده. تلاش پاملا، به عنوان پام دو، برای تبدیل کردن تکلیف نوشتاری‌اش به چیزی معنادار در مورد زن مدرن، استعاره‌ای از تجربه‌ی اوست. همینطور پژامه‌ی پام دو او با نوشته‌ی «تیک تاک تیک» در جلوی آن.آنچه پام از تجربه کردن «چه می‌شد اگر» خود می‌آموزد، به او کمک می‌کند تا از کسی که هر روز صبح جملات تأییدی به خود می‌گوید، به کسی تبدیل شود که واقعا یاد می‌گیرد تا به اندازه کافی به خود ارزش قائل شود تا با شخص دیگری ارتباط برقرار کند. من، خودم، من با رویاهای دختران جوانی شروع می‌شود که به ما از آرزوهایشان می‌گویند — طراح مد، سوپرمدل، همسر و مادر. پام از دختر خودش (خوب، دختر پام دوم) در مورد رویاهایش می‌پرسد، اما او در حال حاضر راضی است که به همه چیز باز باشد.