سرگردان

در فیلم «دیوانه‌وار»، لس گالانتاین (با بازی استیو بوسمی)، عکاسی که برچسب «پاپاراتزی» را تحقیر می‌کند، خودش را یک «حرفه‌ای مجاز» می‌نامد. لس دوستانی ندارد که بتوان از آن‌ها نام برد — او فکر می‌کند دوستان فقط افرادی هستند که «منتظرند تا درباره‌ی خودشان صحبت کنند» — و روزهایش را صرف نقشه‌کشی برای به دام انداختن سلبریتی‌ها در موقعیت‌های حساس می‌کند تا بتواند پول دربیاورد. وقتی با توبی (با بازی مایکل پیت)، یک بازیگر بی‌خانمان مشتاق و ساده‌دل روبرو می‌شود، فرصتی می‌بیند تا دستیار رایگانی پیدا کند، به توبی یک تخت موقت و آموزش مبهمی در ازای کار طاقت‌فرسا بدون دستمزد پیشنهاد می‌دهد. اما چیزی که به نظر می‌رسد آغاز ورود یک جوان به هنر نه‌چندان والای «گوتچا» (به معنای به دام انداختن) شبه‌عکاسی خبری، در واقع بازآموزی برای لس است، زیرا پیوند شکننده‌ی او و توبی به بوته‌ی آزمایش گذاشته می‌شود. یک شب، توبی ناخواسته از لس جدا می‌شود و به مدار زندگی کِهارما (با بازی آلیسون لوهمن)، یک خواننده‌ی سوپراستار، دعوت می‌شود. کِهارما خواننده‌ای است که لباس‌های نیمه‌عریان می‌پوشد و شبیه بریتنی اسپیرز است و توبی را به رختخوابش می‌کشاند و به‌طور نمادین به زندگی پر زرق و برقش دعوتش می‌کند، زندگی‌ای که در آن هر چیزی ممکن است، حتی برای یک بچه‌ی خیابانی مثل او. لس از روی حسادت، احساس می‌کند کنار گذاشته و رها شده است، احساسی که وقتی توبی او را ترک می‌کند و به‌عنوان یک ستاره‌ی واقعی به شهرت می‌رسد، بدتر هم می‌شود. لس دوباره تنها می‌ماند و مجبور می‌شود به زندگی‌اش نگاه کند و آن را ناکافی می‌یابد. برای بقا، او احساس نفرت از خود را به توبی منتقل می‌کند، که به هدف خشم کشنده‌ی او تبدیل می‌شود.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد سلبریتی‌ها و نحوه‌ی جذاب‌سازی زندگی‌شان توسط رسانه‌ها صحبت کنند. چرا ما به افراد مشهور علاقه‌مند هستیم؟ چرا روزنامه‌های زرد عکس‌هایی را که پاپاراتزی‌ها می‌گیرند، خریداری می‌کنند، و چرا ما این روزنامه‌ها را می‌خوانیم؟ آیا سلبریتی‌ها به نظر خوشحال می‌رسند؟ چرا این‌طور است یا نیست؟ و اگر به نظر نمی‌رسد که از کاری که انجام می‌دهند، لذت زیادی ببرند، چرا در ابتدا به آن مشغول شدند؟ آیا همه‌ی افراد مشهور شهرت‌طلب هستند؟ آیا دوست دارید مشهور باشید؟ چرا بله یا خیر؟»

«والدین باید بدانند که اگرچه این فیلم مستقل ممکن است به دلیل شباهت شخصیت اصلی آن به بریتنی اسپیرز، برای برخی از نوجوانان جذاب باشد، اما روایتی بی‌پرده از زندگی پاپاراتزی‌ها و سوژه‌های آن‌ها است که ممکن است برای بینندگان جوان، نامناسب و زننده باشد. دنیایی که این فیلم به تصویر می‌کشد، دنیایی پررقابت و اغلب ناخوشایند است، جایی که شخصیت‌ها—به جز یکی دو مورد—کمتر مهربانی یا احساسات انسانی نشان می‌دهند. آن‌ها برای رسیدن به اهدافشان توطئه می‌چینند و دست به هر کاری می‌زنند و بیشتر نگران ظاهر خود هستند تا هویت درونی‌شان. علاوه بر این، صحنه‌های زیادی از نوشیدن الکل و فحاشی (واژه‌های فحش) وجود دارد و در برخی صحنه‌ها زنانی با پوشش کم و صحنه‌های جنسی تلویحی دیده می‌شوند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شام خانوادگی فیلم» ثبت‌نام کنید.»

تام دی‌چیلو، نویسنده و کارگردان، احتمالاً همدردی زیادی با پاپاراتزی‌ها ندارد. در فیلم «دلیریوس»، او آن‌ها را به‌عنوان افرادی فرومایه و گرسنه برای دستیابی به کیسه‌های هدایای تبلیغاتی به تصویر می‌کشد که هیچ سلیقه‌ای ندارند و حریم خصوصی سوژه‌های خود را رعایت نمی‌کنند. آن‌ها در عصری که لیندسی لوهان و پاریس هیلتون به‌عنوان مواد مخدر موردعلاقه شناخته می‌شوند، نقش دلالان را ایفا می‌کنند. اگر فقط فیلم می‌دانست که می‌خواهد چه تأثیری بگذارد. یک لحظه احساس می‌شود که یک قطعه انتقادی تند است، و لحظه بعد، یک کمدی سورئال. علاوه بر این، از کیفیتی سرگردان رنج می‌برد که فقط گیج‌کننده است: چرا توبی این‌قدر ساده‌لوح است؟ او واقعاً در مورد اتفاقاتی که برایش می‌افتد چه احساسی دارد؟ چرا ک‌هارما جذب او می‌شود؟با این حال، دی‌سیلو موفق می‌شود بینندگان را به دنیایی دعوت کند که بسیار حساب‌شده و پوچ است، فراتر از تصور بیشتر بینندگان. (حتی والدین لس از کار او ناراضی هستند.) بحثی که دو مدیر روابط عمومی در مورد این‌که کدام‌یک از موکلان مشهورشان باید ابتدا فرش قرمز را قدم بزنند و چرا، بی‌نظیر است. این شاهدی بر جذابیت‌های بوسمی است که او می‌تواند چنین فردی را به‌نوعی دلسوز نشان دهد، درست زمانی که به آن نیاز دارد. او در القای احساسات در کوچک‌ترین حرکات استاد است — سر لس از شرم آویزان است؛ لب‌هایش به‌صورت یک خط ناخشنود جمع می‌شوند — و او فیلم را در اختیار دارد. پیت نیز به‌خوبی از عهده نقش خود برمی‌آید، به‌عنوان یک تنبل بی‌گناه با نگاهی دائمی از ترس و وحشت (اگرچه نقش او بسیار مرموز نوشته شده است). در واقع، تقریباً همه بازیگران فیلم عالی هستند (به بازی جینا گرشون به‌عنوان مدیر انتخاب بازیگر توجه کنید). اما متأسفانه برای دی‌سیلو، یک گروه بازیگری عالی لزوماً به معنای یک فیلم عالی نیست.