به من خوش آمدید

آلیس کلیگ (کریستن ویگ) از اختلال شخصیت مرزی رنج می‌برد. بعد از برنده شدن ۸۶ میلیون دلار در لاتاری، آلیس تصمیم می‌گیرد مصرف دارو را قطع کند، که باعث می‌شود دنیای او به سمت هرج و مرج بچرخد. این پول بادآورده نوعی آزادی به او می‌دهد، به همین دلیل او تصمیم می‌گیرد بیماری روانی خود را بدون درمان رها کند و پول را برای تحقق ایده‌های عجیب و غریب خود خرج کند. آلیس که طرفدار اپرا است، تصمیم می‌گیرد از پول خود برای ساختن یک برنامه گفتگوی تلویزیونی استفاده کند. اینگونه ماجراجویی عجیبی شروع می‌شود که روانشناس آلیس (تیم رابینز) را نگران، بهترین دوستش (لیندا کاردلینی) را نگران، یک تهیه‌کننده (جیمز مارسدن) را مشتاق به فرصت، و برادرش (وس بنتلی) را شیفته می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش بیماری‌های روانی در فیلم «خوش‌آمدید به من» صحبت کنند. طرح داستان تا حدودی ابزورد و مبتنی بر خنده‌های ناراحت‌کننده است؛ آیا این موضوع مسائل مرتبط با واقعیت‌های بیماری‌های روانی را مختل می‌کند یا پیش می‌برد؟ چه فیلم‌ها/نمایش‌های تلویزیونی دیگری در این زمینه دیده‌اید؟
• آلیس چرا تصمیم می‌گیره مصرف دارو رو متوقف کنه؟ دوستانش چطور بهش کمک می‌کنند یا با وجود نیت‌های خوبشون بهش آسیب می‌رسونن؟ آیا آلیس وقتی دارو مصرف نمی‌کنه مسئول اعمالش هست؟
• شما فکر می‌کنید پیام فیلم چیست؟ مخاطب این فیلم چه کسانی هستند؟ چطور می‌توان فهمید؟

والدین باید بدانند که اگرچه فیلم «خوش‌آمدید به من» با بازی کریستن ویگ صحنه‌ها و لحظات خنده‌داری دارد، اما با موضوعات جدی سر و کار دارد و در نهایت یک درام کمدی تا حدودی آزاردهنده است که بیماری روانی درمان‌نشده را به تصویر می‌کشد. در یکی از صحنه‌ها، زنی کاملاً برهنه (سینه و ناحیه شرمگاهی قابل مشاهده) در یک کازینوی لاس وگاس راه می‌رود. صحنه‌های دیگر او را در حال انجام رابطه جنسی و سکس دهانی نشان می‌دهد (بدون نمایش قسمت‌های حساس بدن، اما مشخص است که چه کاری انجام می‌دهد). همچنین فحش‌های زیادی در فیلم وجود دارد، از جمله «فاک» و «کانت»، برخی پرخاشگری‌ها و درگیری‌ها، و صحنه‌هایی که شخصیت‌های بزرگسال در آن مشروب می‌خورند و ماری‌جوآنا می‌کشند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

به من خوش آمدید، فیلمی بی پروا، خنده دار و تاثیرگذار است و کریستن ویگ نقش پیچیده خود را با مهارت و اعتماد به نفس ایفا می کند. اما در میانه فیلم، احساس ناراحتی و نارضایتی به سراغتان می آید و تا پایان فیلم، این احساس در وجدان شما باقی می ماند. نمی توان انکار کرد که فیلم دارای داستانی غیرمعمول و فیلمنامه ای نوآورانه است، اما نمی توان از این واقعیت گذشت که گاهی خنده ها به قیمت رنج و ناراحتی یک شخصیت بسیار بیمار به دست می آید، شخصیتی که آزادی تخریب و ویرانی دارد اما پایانی که پیامدهای اعمال او را نادیده می گیرد و سعی در جمع بندی و بسته بندی همه چیز به صورت زیبا و منظم دارد. آلیس کلیگ شایسته پایان بندی پیچیده تر و ظریف تری برای داستان خود است.