نوستالژی

در نوستالژی، چند شخصیت، اموال شخصی خود و خانواده‌شان را در زمان مرگ و فاجعه مرور می‌کنند. یک نماینده بیمه (جان ارتیز) از پیرمردی (بروس درن) بازدید می‌کند که به نظر می‌رسد اهمیتی به سرنوشت وسایلش نمی‌دهد؛ نوه‌اش (امبر تامبلین) دوست دارد او چیزی با ارزش معنوی برایش به یادگار بگذارد. خانه زنی در آتش می‌سوزد و تنها چیزی که می‌تواند نجات دهد، توپ بیسبال امضا شده ارزشمند همسر مرحومش است. این زن، هلن (الن برستین)، توپ را به متخصصی به نام ویل (جان هم) می‌برد و از ارزش آن مطلع می‌شود. پسرش (نیک آفرمن) بین تمایل به داشتن توپ و خوشحالی مادرش در دو راهی قرار می‌گیرد. سپس ویل از خواهرش، دونا (کاترین کینر) بازدید می‌کند تا به او در تمیز کردن اتاق زیر شیروانی پر از وسایل والدینشان کمک کند، اما بار دیگر فاجعه رخ می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی برخورد نوستالژی با خشونت بحث کنند. چه میزان خشونت در فیلم به نمایش گذاشته می‌شود؟ فیلم تا چه حد با موضوع مرگ سر و کار دارد؟ آیا این موضوع در فیلم ترسناک یا ناخوشایند است؟
• فیلم در مورد عصر دیجیتال و اینکه چگونه اشیا و رسانه‌های مردم به صورت الکترونیکی و نه فیزیکی ذخیره می‌شوند، چه می‌گوید؟
• آیا تا به حال یکی از بستگان یا اعضای خانواده تان فوت کرده و چیزی به شما به ارث گذاشته است؟ آن چیز چه بود؟ فکر می کنید برای آن شخص چه مفهومی داشت؟ برای شما چه مفهومی دارد؟

والدین باید بدانند که نوستالژی یک درام است که چند شخصیت را دنبال می‌کند در حالی که به یاد عزیزان از دست رفته (و کسانی که به زودی از دست می‌روند) هستند و با وسایل آن‌ها سر و کار دارند. این فیلم شامل مرگ یک دختر نوجوان در خارج از صحنه (که توسط یک راننده مست کشته می‌شود) است که به شدت بر اطرافیانش تأثیر می‌گذارد. در نتیجه، صحبت از مرگ به طور مکرر در فیلم وجود دارد. خانه‌ای نشان داده می‌شود که به طور کامل سوخته است. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شوند اما شامل چند مورد استفاده از کلمه «فاک»، چند مورد استفاده از کلمه «شیت» و چند مورد استفاده از کلمه «خدا» (به عنوان یک تعجب) می‌شود. این فیلم، فیلمی دوست‌داشتنی، رویایی و آرام است؛ شاید برای هر سلیقه‌ای کمی کند باشد، اما برای بینندگانی که اهل فکر و صبور هستند، دیدن آن بسیار ارزشمند است. جان هم، کاترین کینر و الن برستین در این فیلم بازی می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام رویایی و خواب‌آلود به جذابیت از شخصیتی به شخصیت دیگر می‌رود و به‌نوعی در روابط میان مردم و دارایی‌هایشان، وزن و لایه‌های عمیق احساسی را پیدا می‌کند. نوشته الکس راس پری (چرخه رنگ، گوش کن فیلیپ) و کارگردانی شده توسط مارک پلینگتون، سازنده سابق موزیک ویدئو، نوستالژی ترکیبی عالی از تصاویر و محتواست که از پرسیدن سوال بسیار غیرمعمولش سود می‌برد: وسایلی که مردم از خود به جا می‌گذارند چه معنایی دارند؟ و چرا بعضی چیزها از بقیه مهم‌ترند؟ خاطرات چگونه به هم متصل می‌شوند؟ وقتی خاطرات کسی ناپایدار است چه اتفاقی می‌افتد؟بازیگران بزرگ به فیلم کمک می‌کنند، اگرچه فیلم کمی ناهماهنگ است. در ابتدا، به نظر می‌رسد که کاراکتر اورتز (بیمه‌گر) می‌تواند ابزار ارتباطی خوبی باشد، چیزی شبیه فرشته‌ای که به همه شخصیت‌های فیلم کمک می‌کند؛ اما با اینکه او خیلی دوست‌داشتنی است، زود ناپدید می‌شود. بعضی از شخصیت‌ها زمان زیادی روی پرده دارند، درحالی‌که بازیگران بااستعداد دیگری مثل جیمز لوگروس و پاتون اسوالت فقط به‌طور مختصر ظاهر می‌شوند، با اینکه همه آن‌ها با همان اهمیت معرفی می‌شوند. علاوه بر این، فیلم گاهی از مسیر اصلی منحرف می‌شود تا موضوعاتش را از نظر احساسی بارگذاری کند. نوستالژی می‌توانست متعادل‌تر باشد، اما نمی‌توانست ظریف‌تر باشد. درنهایت، تلاش زیبایی است که احساسات را جابه‌جا می‌کند.