تالی

تالی، سومین کمدی سیاه کارگردان جیسون رایتمن و نویسنده دیابلو کودی، با بازی شارلیز ترون در نقش مارلو، مادری باردار و دارای دو فرزند است که در ایالت نیویورک با شوهرش درو (ران لیوینگستون) زندگی می‌کند. در بازدید از خانه برادر ثروتمندتر مارلو، کریگ (مارک دوپلاس) برای شام، کریگ اعلام می‌کند که او و همسرش به عنوان هدیه تولد فرزندشان، می‌خواهند یک پرستار شب استخدام کنند تا مارلو، که پس از تولد فرزند قبلی خود دچار افسردگی پس از زایمان شده بود، بتواند استراحت کند. مارلو در ابتدا این ایده را رد می‌کند. اما پس از تولد فرزند جدید، کارهای روزمره تغذیه، تعویض پوشک، تمیز کردن، آشپزی و مراقبت از دو فرزند بزرگترش - که کوچک‌تر آنها مشکلات رفتاری و اضطراب نامشخصی دارد - او را کاملاً خسته می‌کند. بنابراین مارلو با پرستار شب تماس می‌گیرد، و در یک شب، تالی جوان (مکنزی دیویس)، دختری جذاب و آرام در حدود 20 سالگی، ظاهر می‌شود و جادوی خود را به نمایش می‌گذارد. مارلو با کمک تالی کاملاً انرژی دوباره می‌گیرد و به زودی این دو زن پیوندی عمیق و زندگی‌ساز با یکدیگر برقرار می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های تالی در مورد مادری و انتظاراتی که مادران امروزی با آن مواجه هستند صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید مادران با انتقاد، احساس گناه و افسردگی بیشتری نسبت به پدران مواجه هستند؟ اگر اینطور است، چرا؟ تقسیمات جنسیتی کار معمولاً چگونه مدیریت می‌شود؟
• آیا این فیلم در مورد ویژگی‌های یک مادر «خوب» یا «بد» اظهار نظر می‌کند؟ با این نظر موافقید؟ آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری در مورد مادران به یاد بیاورید؟ این فیلم در مقایسه با آن‌ها چگونه است؟
• فیلم به مسائل مربوط به طبقه اجتماعی می‌پردازد. منظور کریگ از این حرف که پرستار شب/پرستار بچه داشتن چیزی است که همه دوستانش انجام می‌دهند چیست؟ چرا می‌گوید که می‌داند ممکن است کار بورژوایی باشد، اما همچنان به مارلو در دوران پس از زایمان کمک می‌کند؟ چگونه پول/نداشتن آن می‌تواند بر روابط خواهر و برادری و دیگر روابط تأثیر بگذارد؟
• آیا در این فیلم الگوهایی وجود دارد؟ نقاط قوت شخصیتی آنها چیست؟ چگونه تالی به مارلو همدلی و دلسوزی نشان می‌دهد؟

والدین باید بدانند که تولی یک کمدی سیاه با بازی شارلیز ترون است که درباره توهم «مادر نمونه» است و مادران امروزی را در برابر استانداردهای غیرممکن قرار می‌دهد. انتظار بروز الفاظ رکیک مکرر (فحش، کلمات زشت، و غیره)، برهنگی غیرجنسی (شیردهی)، یک صحنه غیرگرافیکی رابطه جنسی که شامل بازی نقش در خیال‌پردازی یک مرد است، نماهای گرافیکی بیشتری از افراد در حال رابطه جنسی در تلویزیون، و بحث‌های صریح بین مارلو و تولی در مورد سابقه جنسی‌شان وجود دارد. بزرگسالان در فیلم مشروب می‌نوشند (در یک صحنه بیش از حد)، و زنی در حالی که مست است رانندگی می‌کند و در نهایت در یک تصادف رانندگی گرفتار می‌شود. این فیلم پیام‌ها و موضوعات زیادی را برای بحث با نوجوانان بزرگ‌تر در مورد فمینیسم، مادری، تعادل کار و زندگی و موارد دیگر ارائه می‌دهد؛ همچنین مضامین روشنی از شفقت و همدلی در آن وجود دارد. به دلیل موضوع فیلم، تماشای آن ممکن است برای زنانی که از هر نوع افسردگی پس از زایمان رنج برده‌اند، دشوار باشد. این فیلم سومین همکاری کارگردان جیسون رایتمن و نویسنده دیابلو کودی پس از جونو و بزرگسال جوان است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

ریتمن و کودی در سومین همکاری خود فیلمی ساخته‌اند که بسیار جذاب‌تر و صادقانه‌تر از دو فیلم قبلی آن‌هاست؛ این فیلم به خستگی و انزوا در نقش مادری می‌پردازد. مطالعات نشان داده‌اند که حتی در خانواده‌هایی که هر دو والدین شاغل هستند، مادران سهم بیشتری از کارهای خانه را بر عهده دارند، و این سهم پس از تولد نوزاد جدید در خانواده، مانند مورد مارلو و درو، باید حتی بیشتر باشد. لیوینگستون در نقش درو، مردی مهربان اما کمی گیج، که هر شب با هدفون و بازی‌های تیراندازی اول شخص خود را آرام می‌کند، بازی خوبی از خود به نمایش گذاشته است. و شارلیز ترون به‌عنوان مادری با سه فرزند در حال تلاش برای بقا، که از عهده مراقبت از کودکی با نیازهای خاص، نوزادی و شوهری که با بچه‌ها خوب است اما به‌اندازه کافی در کارهای خانه کمک نمی‌کند، برمی‌آید، باورپذیر و دردناک است. با ورود تولی پرانرژی و آرام، واضح است که چرا مارلو شروع به تکیه بر او برای کمک در بزرگ کردن بچه‌ها می‌کند.دیویس فوق‌العاده است؛ او بازیگر شگفت‌انگیز و تأثیرگذاری است. فیلم در بهترین حالت خود است زمانی که او و تِرون با هم روی پرده سینما هستند، در حالی که بچه را به هم پاس می‌دهند، گفتگوهای سطحی -- و بعدتر، عمیق -- دارند، و در نهایت به یک شب دخترونه‌ی کمی بدشگون می‌روند. چیزی جادویی در مورد تالی وجود دارد، و برخی از بینندگان ممکن است زودتر از دیگران بفهمند که چرا این‌گونه است (هیچ اسپویلری در اینجا وجود ندارد!). اگرچه ممکن است حس ناراحت‌کننده‌ای به شما دست بدهد که پیام کلی تالی این است که هیچ مادری بدون کمک پولی نمی‌تواند واقعاً خوشحال باشد، فقط صبر کنید. در پایان، داستان بسیار فراتر از این است، که منجر به یک کاوش تکان‌دهنده از این می‌شود که چگونه مادری در روزگار مدرن می‌تواند برای بسیاری از زنان چقدر سخت باشد.