یک جنگ خصوصی

در فیلم «جنگ خصوصی»، خبرنگار جنگ، ماری کلوین (با بازی Rosamund Pike) به برخی از خطرناک‌ترین مکان‌های دنیا سفر می‌کند تا از مبارزات مرگ و زندگی گزارش دهد که در غیر این صورت هرگز نمی‌توانستیم درباره آن‌ها بدانیم. او داستان‌های مهمی را فاش می‌کند و جوایز برتر را دریافت می‌کند، اما هزینه‌اش چیست؟ کلوین زخم‌های جدی - هم جسمی و هم روحی - را تحمل می‌کند در حالی که با شیاطین خود مبارزه می‌کند اما ادامه می‌دهد و در نهایت از داخل جنگ داخلی وحشتناک سوریه گزارش می‌دهد. بازیگرانی چون جیمی دورنان، تام هالندر و استنلی توچی در این فیلم نقش‌آفرینی می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونتی که در «جنگ خصوصی» وجود دارد صحبت کنند. این خشونت چقدر با چیزی که شما ممکن است در یک فیلم اکشن/ ابرقهرمانی غیرواقعی‌تر ببینید متفاوت است؟ آیا همه انواع خشونت رسانه‌ای تاثیر یکسانی دارند؟
• چرا فکر می‌کنید اسم این فیلم «جنگ خصوصی» است؟
• آیا کالوین الگوی مناسبی است؟ چرا یا چرا نه؟
• این فیلم حاوی محتوای زیادی برای بزرگسالان است. آیا فکر می‌کنید این عناصر برای داستان ضروری هستند؟ اگر این صحنه‌ها حذف می‌شدند، آیا فیلم همچنان به همان اندازه صادقانه تجربه‌های کالوین را به تصویر می‌کشید؟
• روزنامه‌نگاران حوزه‌ی درگیری‌ها و منازعات، اغلب جان خود را به خطر می‌اندازند و به مکان‌هایی می‌روند که به دلیل خطرات موجود، به آنها صریحا گفته شده است که نباید بروند. اما اگر این روزنامه‌نگاران گزارش ندهند، ما هرگز از وقایع آنجا باخبر نخواهیم شد. چرا باید از این اتفاقات باخبر باشیم؟ آیا این افراد باید از دستورات پیروی کنند؟

A Private War" یک درام واقعی بر اساس زندگی ماری کولvin، خبرنگار جنگ‌های مختلف و برنده جایزه است که در حین گزارش از خطرناک‌ترین مناطق جهان، با شیاطین شخصی خود مبارزه می‌کرد. می‌توان انتظار خشونت‌های جنگ را داشت که در آن غیرنظامیان، از جمله کودکان، آسیب می‌بینند و کشته می‌شوند؛ کولvin نیز یک چشم خود را از دست می‌دهد. همچنین زبان تند و تیز و صحنه‌های جنسی با برهنگی جزئی (سینه، پشت و پهلو) و نوشیدن الکل و سیگار کشیدن بیش از حد توسط افرادی که تحت استرس شدید هستند، وجود دارد.

این درام محکمی است که با بازی شایسته‌ی تحسین پیک پیش می‌رود. نامزد اسکار (برای فیلم Gone Girl) نه‌تنها خود را کاملاً از جذابیت ظاهری دور کرده است، بلکه به‌خوبی برانگیختگی و تضاد درونی ماری کولvin را منتقل می‌کند و تقلید صدایش به‌طور شگفت‌انگیزی دقیق است. (برای مقایسه صدای واقعی کولvin، تا پایان فیلم و نمایش اعتبارات صبر کنید). همراه با «باشگاه وایپر»، «جنگ خصوصی» به مخاطبان کمک می‌کند تا خطرات روزنامه‌نگاری جنگی را بهتر درک کنند. کولvin جایگاه خود را به‌عنوان یکی از بهترین و شجاع‌ترین خبرنگاران کسب کرد (خبرنگار سال انجمن مطبوعات خارجی و سه جایزه مطبوعات بریتانیا به‌عنوان خبرنگار خارجی سال) و از لیبی، چچن، کوزوو، سریلانکا (جایی که یک چشم خود را از دست داد) و مکان‌های دیگر گزارش تهیه کرد.بخش جذاب این درام، جنگ خصوصی کولونل است که نام فیلم نیز از آن گرفته شده است. او بارها خود را در معرض برخی از وحشتناک‌ترین محیط‌ها و اتفاقات قرار می‌دهد و شاهد برخی از بدترین چیزهایی است که انسان می‌تواند تجربه کند. او از PTSD ناتوان‌کننده رنج می‌برد و خوددرمانی می‌کند. با این حال، او همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهد. متیو هاینمن، کارگردان این فیلم، یک مستندساز برنده جایزه (شهر ارواح، سرزمین کارتل) است و حس داستان‌گویی قوی را به داستان کولونل آورده است. نیازی به بزرگنمایی درام نیست، زیرا شغل او واقعا خطرناک بوده و او در زندگی واقعی برای حفظ روابط و سلامت روان خود مبارزه کرده است. خوشبختانه، هاینمن به ترفندهای دراماتیک معمول متوسل نمی‌شود، بلکه اجازه می‌دهد ستاره فیلم هدایت داستان را به دست گیرد و سال‌های پایانی زندگی جذاب کولونل را به تصویر بکشد.