واندر

در فیلم "وَندر"، آرتور برت نیک (با بازی آرون اکهارت) یک کارآگاه خصوصی و افسر پلیس سابق است که همراه با دوستش جیمی (تامی لی جونز) میزبان یک پادکست در مورد تئوری‌های توطئه‌ی توهم‌آمیز است. آرتور در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ دخترش است و برای مقابله با آن، مشت‌هایی از دارو مصرف می‌کند. زنی به این پادکست زنگ می‌زند و ادعا می‌کند که دخترش کشته شده و مقامات در این باره همدست هستند. بنابراین، آرتور راهی شهر کوچک "وَندر" می‌شود تا تحقیق کند. او شروع به کشف حقایق شگفت‌آوری می‌کند، از جمله همین زخم خروجی گلوله روی چند قربانی مختلف، همچنین یک پناهگاه زیرزمینی و زنی مرموز (کترین وینیک) که گویی همیشه در مکان‌ها و زمان‌های اشتباه حضور دارد. آیا توهم‌های آرتور تا زمانی که به عمق این ماجرا پی ببرد، از او محافظت خواهند کرد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت موجود در فیلم «واندر» با هم صحبت کنند. این صحنه‌ها تا چه حد گرافیکی و خشن هستند و دیدن آن‌ها چه حسی در شما ایجاد می‌کند؟ آیا بخش‌هایی از فیلم وجود داشت که شاید نیازی به نمایش آن‌ها نبود؟ یا اینکه آیا لازم بود برخی صحنه‌ها را بیشتر نشان دهند؟
• چگونه داروهای تجویزی در اینجا به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا آنها به صورت مسئولانه مصرف می‌شوند؟ آیا پیامدهایی در پی دارند؟ چرا این موضوع اهمیت دارد؟
• آیا با شخصیت اصلی داستان (که دچار اضطراب و پارانویا است و ...) با احترام برخورد می‌شود، یا اینکه از چالش‌های او برای پیشبرد داستان سوءاستفاده می‌شود؟

والدین باید بدانند که "واندر" یک فیلم دلهره‌آور توطئه‌آمیز درباره یک نظریه‌پرداز توطئه (آرون اکهرت) است که در حال تحقیق درباره سریالی از قتل‌ها در یک شهر کوچک است. این فیلم با پیامی صریح درباره مشکلات تبعیض علیه مهاجران آغاز می‌شود، اما به سرعت به تجربه‌ای خارج از کنترل تبدیل می‌شود و مشخص نیست که آیا باید آن را جدی گرفت یا خیر. خشونت در این فیلم نسبتا شدید است، با اسلحه و تیراندازی، اجساد، زخم‌های خونین و خون‌پاشی، تصادف ماشین، مرگ یک کودک، ضربه خوردن یک شخصیت با یک شیء تیز، و برخی تصاویر آشفته و شبیه کابوس. شخصیت اصلی همچنین مشت‌هایی از داروهای تجویزی مختلف را که به عنوان "داروهای روان‌پریشی" توصیف می‌شوند، مصرف می‌کند و شخصیت‌های بزرگسال به صورت اجتماعی نوشیدن آبجو دارند. زبان فیلم شامل استفاده از کلمات "فـاکین" و "گاددم" می‌شود.

این فیلم دلهره‌آور و پارانویید که از مسیر اصلی خارج شده است، آنقدر بی‌قید و بند است - که با بازی غیرقابل پیش‌بینی و نامنظم اک‌هارت بهتر نشده است - که دشوار است بگوییم آیا خود فیلم هم خود را جدی می‌گیرد یا نه. در برخی لحظات فیلم «وَندر»، آرتورِ اک‌هارت یادآور برخی از عجیب‌ترین شخصیت‌های نیکلاس کیج است (او اغلب نفس نفس می‌زند و به درد خود می‌پیچد)؛ اما در لحظاتی دیگر، چانه‌اش را پایین می‌اندازد و مانند بتمنِ کریستین بیل، غرغر و نعره سر می‌دهد. دشوار است بگوییم که آیا واقعاً می‌داند چه کار می‌کند یا اینکه یک فاجعه در انتظار رخ دادن است. همچنین دشوار است بگوییم که دیگر شخصیت‌ها دقیقاً چه رابطه‌ای با او دارند. در مورد یکی از شخصیت‌هایی که مرتباً ظاهر می‌شود، شِلی (با بازی هیثر گراهام)، تا نزدیک پایان فیلم نمی‌فهمیم که او وکیل آرتور است!ووندر به عمد در روایت داستان، حفره‌های کوچکی ایجاد می‌کند، رویداد‌های مهمی را حذف می‌کند و سپس بعداً به توضیح آن‌ها می‌پردازد؛ این احتمالاً تلاشی است برای ایجاد تعلیق، اما تنها باعث ایجاد ناراحتی و سردرگمی می‌شود. کارگردان آوریل مالن زمان زیادی را صرف دنبال کردن اکهارت می‌کند، به پشت او خیره می‌شود در حالی که آرتور در حال بررسی چیزهایی است و بیشتر زمان باقی مانده را صرف فیلمبرداری دستی تکان‌دهنده و آزاردهنده می‌کند. در همین حین، ریموند کروز از سریال بریکینگ بد کار زیادی برای انجام دادن ندارد و جونز بیشتر عملکرد خود را تلفنی ارائه می‌دهد، اما حداقل لحظاتی از سبکی را اضافه می‌کند. به طور کلی، این فیلم به اندازه کافی عجیب و غریب است که ممکن است بینندگانی را که در حالت مناسبی قرار دارند، سرگرم کند.