فرانک

جان (دومهنال گلیسون) می‌خواهد ترانه‌سرا شود اما شانس چندانی ندارد. یک روز شاهد تلاش یک نوازنده کیبورد در یک گروه موسیقی برای خودکشی است. گروه به یک نوازنده جدید نیاز دارد و جان این شغل را به دست می‌آورد. او روی صحنه با فرانک مرموز و کاریزماتیک (مایکل فاسبندر) ملاقات می‌کند، یک نابغه موسیقی که همیشه یک ماسک عجیب و غریب از جنس کاغذ ماشه به سر دارد. خیلی زود، جان خودش را به عنوان عضو دائمی گروه می‌بیند که برای ماه‌ها در جنگل مشغول ضبط یک آلبوم هستند و در نهایت پول خودش را صرف اتمام آن می‌کند. تنش‌ها بالا می‌گیرد، به ویژه بین جان و کلارا نوازنده ترمین (مگی جیلنهال)، و در نهایت در جشنواره ساوث بای ساوث وست به نقطه اوج خود می‌رسد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تصویر مرکزی فرانک، یعنی سر تقلبی، صحبت کنند. چه احساساتی در مورد این سر یا شخصیت به وجود می‌آید؟ آیا کسی را می‌شناسید که خود را به جای شخص دیگری وانمود کرده باشد؟ دلیلش چه بود و نتیجه‌اش چه شد؟
• دیدگاه فیلم در مورد رسانه‌های اجتماعی چیست؟ آیا در نهایت مفید است یا مضر؟ آیا روش استفاده از آن در این فیلم واقعی به نظر می‌رسد؟
• چرا فکر می‌کنید این شخصیت اینقدر سیگار می‌کشد؟ این کار چه تاثیری بر ظاهر او دارد؟ مثال‌های دیگری از سبک زندگی "راک اند رول" چیست؟
• موسیقی فرانک چه صدایی دارد؟ آیا معقول است که از او بخواهیم آن را بیشتر دوست‌داشتنی کند؟

والدین باید بدانند که فیلم «فرانک» یک درام کمدی عجیب و غریب در مورد یک موسیقی‌دان راک " نابغه " است که یک سر مصنوعی به سر می‌کند و یک نوازنده کیبورد معمولی که با او درگیر می‌شود. استفاده از کلمات ناشایست از جمله "فحش"، "کلمه‌ی بی‌ادبانه برای مدفوع" و "واژه‌ی توهین‌آمیز برای زنان" در سراسر فیلم رایج است. دو شخصیت رابطه جنسی خشن اما بدون نمایش اندام‌های حساس در یک جکوزی دارند، و همچنین برخی از ایما و اشاره‌های جنسی دیگر نیز وجود دارد. شخصیت‌ها تلاش می‌کنند خودکشی کنند (یکی موفق می‌شود)، یک شخصیت با چاقو زده می‌شود (خون بسیار کمی نشان داده می‌شود) و بحث و جدل و فریادهای عمومی نیز وجود دارد. شخصیت‌ها همچنین سیگار زیادی می‌کشند. شخصیت اصلی ماجراجویی خود را از طریق رسانه‌های اجتماعی مستند می‌کند؛ توییتر به طور مکرر ذکر می‌شود و لوگوی آن نمایش داده می‌شود، و همچنین به تامبلر و یوتیوب نیز اشاره می‌شود.

فیلم "فرانک" ساخته لنی آبراهامسون با ایده‌ای قوی و تصویر مردی با سر مصنوعی شروع می‌شود. این تصویر ساده اما تاثیرگذار با چند تم عالی بازی می‌کند، از جمله ماهیت هویت، ظاهر فیزیکی و حتی ایده هنر در مقابل تجارت. اگرچه فرانک به سطح این ایده‌ها اشاره می‌کند و قطعا سرگرم‌کننده است، اما به نظر می‌رسد بیشتر مایل است که خود را در چارچوب یک کمدی-درام هنری عجیب و غریب اما آشنا قرار دهد.این فیلم کمی بیش از حد به فرمول معمول "ناظر منفعل" نزدیک می‌شود که در آن شخصیت اصلی با مشاهده همه چیز از راه دور، قدرت داستان را رقیق می‌کند؛ او همچنین نوعی سادگی دارد که مانع از کاوش عمیق‌تر فیلم می‌شود. فیلمسازان بیشتر ترجیح می‌دهند که درباره چیزهای عجیبی که برای تازه‌کار اتفاق می‌افتد، شوخی کنند. با این حال، فاس‌بندر حتی بدون استفاده از چهره یا چشم‌هایش، عملکردی جذاب ارائه می‌دهد.