مه

نیک (با بازی تام ولینگ) در جزیره آنتونیو در ساحل اورگان زندگی می‌کند، جایی که مقامات محلی خود را مهم می‌دانند، از جمله شهردار (با بازی کنت ولش)، خانم ویلیامز (با بازی سارا باتسفورد) و پدر مالون بدبخت و همیشه مست (با بازی آدریان هاف). آنها در حال افتتاح بنای یادبودی برای بنیان‌گذاران شهر هستند. معلوم می‌شود که بنیان‌گذاران به‌طور وحشیانه‌ای یک گروه از جذامیان را کشته‌اند، و ارواح آن‌ها آزاد شده و به دنبال کشتن نوادگان بنیان‌گذاران هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مقایسه این فیلم با سایر فیلم‌های ترسناک صحبت کنند و از نوجوانان خود بپرسند که چرا این نوع فیلم‌ها چنین جذابیتی دارند. چرا بیشتر فیلم‌های ترسناک الگوی قابل پیش‌بینی را دنبال می‌کنند؟

والدین باید بدانند که این فیلم ترسناک شامل چند صحنه ترسناک، تاریکی‌های ترسناک و ارواح است. هیچ‌کدام از این‌ها به‌طور خاص موثر نیستند، اما به دلیل همراهی با موسیقی متن پر زور، ممکن است برخی از بینندگان را تحت تاثیر قرار دهند. شخصیت‌ها مشروب می‌خورند، سیگار می‌کشند و اظهارات زننده می‌کنند؛ دختران با لباس شنای دو تکه به‌طور تحریک‌آمیز برای مرد جوانی با دوربین فیلمبرداری می‌رقصند؛ و دختری زیبا در لباس زیر در خانه تاریک توسط ارواح آزار می‌بیند. زوج جوانی با هم دوش می‌گیرند (نماهای نزدیک از بدن‌های خیس طلایی، نه به‌طور خاص صریح) و سپس رابطه جنسی دارند، در نور طلایی ملایم مشابه و نمای نزدیک صورت. قربانیان در صحنه‌های فلش‌بک مبتلا به جذام هستند و چهره‌هایشان زخمی است؛ نسخه‌های ارواح آن‌ها استخوانی و ترسناک است. خشونت عمدتا با شیشه‌های شکسته و چاقو رخ می‌دهد (یکی از شخصیت‌ها از چشم‌هایش مورد اصابت چاقو قرار می‌گیرد). شخصیت‌ها خفه می‌شوند یا تقریبا خفه می‌شوند؛ ماشینی از صخره به دریا سقوط می‌کند؛ مه نفوذ می‌کند و حرکت می‌کند؛ ساختمان‌ها، کشتی‌ها و بدن‌ها می‌سوزند؛ و یکی از ارواح به‌طور ممتد و با صدای بلند به درها ضربه می‌زند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

روپرت وینرایت در بازسازی بی‌روح نسخه ۱۹۸۰ جان کارپنتر، ریتمی ثابت و آهسته را حفظ می‌کند، و هرگز به اوجی که اهمیت داشته باشد، نمی‌رسد. نیک فقیر (تام ولینگ) این را در مه چند بار بیش از حد تکرار می‌کند، و هر بار که این کار را می‌کند، احتمالاً شما هم همین فکر را می‌کنید. اگرچه مخالفان اصلی شخصیت‌های واقعی، ارواح انتقام‌جوی قرن نوزدهم هستند، اما بیشتر توسط فیلمنامه دست و پاگیر فیلم آزار می‌بینند، که بیش از حد داستان را توضیح می‌دهد و شخصیت‌پردازی را نادیده می‌گیرد.هیچ شگفتی نیست، فیلم با یک رویارویی بزرگ بین اهالی شهر و ارواح به پایان می‌رسد، که با تفسیر ضد و نقیض تا حدودی توسط یک غریبه، همکار و بهترین دوست نیک، اسپونر (درِی دیویس) که تنها شخصیت سیاه‌پوست در فیلم است، روایت می‌شود. اگرچه اسپونر در ابتدا تلاش زیادی می‌کند تا با مردم سفیدپوست هماهنگ شود، با فریاد زدن و نوشیدن و تمرکز دوربین ویدیویی خود بر دختران بیکینی در یک سفر شبانه با پسرعمو مرده نیک، اما در نهایت بسیار مشتاق است تا خود را جدا کند. وقتی اهالی شهر مطلع می‌شوند، "گناهان پدران بر سر فرزندان بازمی‌گردد"، اسپونر به درستی فریاد می‌زند، "پدر من را از این موضوع کنار بگذارید. من اهل شیکاگو هستم!"