جلیقه

جک (آدرین برودی)، که یک کهنه‌سرباز جنگ خلیج فارس است، پس از شبی که به یاد نمی‌آورد، به اتهام کشتن یک افسر پلیس محاکمه می‌شود. او به دلیل دیوانگی مجرم شناخته نمی‌شود و به یک بیمارستان روانی فرستاده می‌شود. جک که تحت تأثیر داروها و یک درمان آزمایشی ترسناک قرار گرفته است، شروع به به یاد آوردن اتفاقاتی می‌کند که در شب کشته شدن افسر پلیس رخ داده است. جک که تشخیص «احتمالاً رتروگراد سایکو-سرکوبی حاد» داده شده است، شروع به توهم زدن می‌کند (با این حال، ماهیت دقیق «رؤیاها»یش مشخص نیست). دکتر بکر بی‌روح (کریس کریستوفرسون) در حال انجام آزمایش‌هایی روی جک است، اگرچه تلاش‌های قبلی نتایج فاجعه‌باری داشته‌اند و دکتر لورنسون (جنیفر جیسن لی) همکار جوان‌تر او از او می‌خواهد که دست نگه دارد. جک شروع می‌کند به خواستن بیشتر درمان، زیرا راهی برای فرار از واقعیت است، چه واقعی باشد چه خیالی. و یک پیشخدمت به نام جکی، که در رؤیاهای جک ظاهر می‌شود، به نظر می‌رسد کلید حل یک معما است که حتی از قتل افسر پلیس نیز فوری‌تر است.

• درباره این که چطور می‌توانیم چیزهایی که فکر می‌کنیم می‌دانیم را آزمایش کنیم تا واقعیت آن‌ها را مشخص کنیم، می‌توانیم صحبت کنیم. آیا تا به حال پیش آمده است که خاطره‌ای قوی از اتفاقی که برایتان افتاده داشته باشید و بعد متوجه شوید که آن خاطره از یک فیلم یا عکس بوده است؟ چطور می‌توانیم بفهمیم که کدام آزمایش‌ها را اجازه دهیم، در حالی که می‌دانیم برخی از آن‌ها ممکن است با شکست مواجه شوند و موضوع آزمایش را در وضعیت بدتری قرار دهند؟

این فیلم حاوی تصاویر گرافیکی، دلخراش و آزاردهنده‌ای است که ممکن است برای کودکان نامناسب باشد. همچنین شامل صحنه‌های خشونت‌آمیز با اسلحه و سایر ابزار، کشتن شخصیت‌ها، و رفتار غیراخلاقی پزشکی است. یک صحنه‌ی جنسی و برهه‌هایی از برهنگی جنسی و غیرجنسی نیز در فیلم وجود دارد. شخصیت‌ها الکل و سیگار مصرف می‌کنند، مواد مخدر استفاده می‌نمایند و گاهی از الفاظ رکیک بهره می‌برند. برخی از تماشاگران ممکن است مضامین فیلم را ناراحت‌کننده بدانند.

جکِت" یک فیلم هیجان‌انگیز و باهوش است که از داستان و ساختار و به‌خصوص تصاویر چشم‌نوازش، برخوردار از سنگینی و تخیلی فراتر از حد متوسط است. بردی برنده جایزه اسکار، با بازی در نقش جک، وفاداری ما را جلب می‌کند و ما را متقاعد می‌کند که او می‌تواند وفاداری جکِی قوی اما آسیب‌دیده را به دست آورد. کیرا نایتلی فقط با لهجه آمریکایی صحبت نمی‌کند، بلکه لهجه‌ای بسیار خاص دارد که به انتقال شخصیت کمک می‌کند. فیلم کمی از ریل خارج می‌شود وقتی که در پایان همه‌چیز را جمع‌وجور می‌کند، به‌خصوص در مورد قضاوت پزشکی دکتر لورنسون، اما در آن زمان قلب شما تا حد زیادی همراه با شخصیت‌ها است که این موضوع چندان اهمیتی ندارد.