پترسون

راننده اتوبوسی به نام پترسون (آدام درایور) در پترسون، نیوجرسی، با شریک زندگی‌اش، لورا (گلشیفته فراهانی)، زندگی می‌کند و مثل قهرمانش، ویلیام کارلوس ویلیامز، شعر می‌نویسد. در طول یک هفته از زندگی آنها، پترسون هر روز بعد از کار به خانه برمی‌گردد، با سگشان، ماروین، قدم می‌زند و در یک بار برای نوشیدن آبجو توقف می‌کند. لورا خانه‌شان را با طرح‌های سیاه و سفید و دایره‌ها تزئین می‌کند، یک گیتار سفارش می‌دهد و کاپ کیک برای بازار کشاورزان شنبه آماده می‌کند. کاپ کیک‌های او موفق می‌شوند و آنها برای جشن گرفتن به شام و سینما می‌روند. وقتی به خانه برمی‌گردند، اتفاق وحشتناکی رخ داده است. در روز یکشنبه، پترسون برای قدم زدن می‌رود و بعد از یک برخورد معنی‌دار، دلیلی برای ادامه دادن پیدا می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نمایش رابطه جنسی در پترسون صحبت کنند. چگونه رابطه صمیمی این زوج به تصویر کشیده شده است؟ آیا چیزی غیرضروری نشان داده شده است؟ چگونه می‌فهمیم که آنها یکدیگر را دوست دارند؟
• چگونه نوشیدن به تصویر کشیده شده است؟ آیا زیبا جلوه داده شده است؟ آیا کسی بیش از حد می‌نوشد؟
• در صحنه اصلی خشونت فیلم چه اتفاقی می‌افتد؟ هدف از این صحنه چه بود؟ تاثیر واقعی آن چه بود؟
• فیلم در مورد چه موضوعی است؟ پترسون در پایان چه چیزی یاد می‌گیرد؟
• فیلم چگونه فرهنگ‌های دیگر را به تصویر می‌کشد؟ آیا کلیشه‌های خاصی وجود دارد؟

والدین باید بدانند که پترسون یک کمدی-درام از فیلمساز مستقل جیم جارموش است؛ ریتم کند و مدیتیشن‌گونه‌ای دارد و بر ریتم‌های زندگی تمرکز می‌کند، اما در عین حال خنده‌دار و تاثیرگذار است. این فیلم فوق‌العالی است، هرچند احتمالا کمی از جریان اصلی دور است و برای هر سلیقه‌ای نیست. در آن از برخی الفاظ تند و زننده به ندرت استفاده شده است، از جمله کلمات "لعنتی"، "مادر لعنتی"، "خرابی"، "احمق" و موارد دیگر. زوج اصلی فیلم با یکدیگر صمیمی هستند و زیاد همدیگر را می‌بوسند، هم لب‌ها و هم پشت و شانه‌ها. زن ظاهرا عریان می‌خوابد و پوستش زیر ملحفه‌ها دیده می‌شود، اما هیچ صحنه حساسی نشان داده نمی‌شود. شخصیت اصلی هر شب به یک بار محلی سر می‌زند و جرعه‌ای از آبجو می‌نوشد؛ نوشیدن‌های اجتماعی دیگر نیز نشان داده می‌شود. یک شخصیت فرعی اسلحه‌ای را به نمایش می‌گذارد که در نهایت مشخص می‌شود اسباب‌بازی است. او آن را به سمت زنی و سپس به سمت خودش نشانه می‌رود، و مرد دیگری او را می‌گیرد و اسلحه را از او می‌گیرد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

جیم جارموش در دهه 80 میلادی با ورود به عرصه فیلم‌های مستقل، توجه‌ها را به خود جلب کرد و از آن زمان تاکنون، حرفه‌ای درخشان و قابل توجه داشته است. اما با این اثر زیبا و شبیه به ذن، احتمالا بهترین فیلم خود را ساخته است. پترسون شاهکاری است که از ریتم‌های تکراری زندگی لذت می‌برد و زیبایی را در دایره‌ها، دوقلوها و چرخه خرابی و ترمیم می‌یابد. ساختار ساده آن، امکان کشف و لذت بردن از معانی کوچک و پنهان بسیاری را فراهم می‌کند (از ویلیام کارلوس ویلیامز تا ووتانگ کلن و سرزمین طلوع ماه)، اما در عین حال اثری احساسی و تاثیرگذار است که بر ظرافت‌های کوچک یک رابطه بلندمدت تمرکز دارد.زوج جوان، پترسون و لورا، در مورد زندگی روزمره‌شان با هم صحبت‌های کوتاه زیادی دارند، اما آنچه گفته نمی‌شود هم مهم است. در نحوه‌ی ارتباط و درک متقابل و تحسین اعمال یکدیگر و یا نگرانی‌هایشان، عشق زیادی وجود دارد. این فیلم، فیلمی عمیقاً سرشار از احساسات است، جایی که جارموش شهر را با شخصیت‌های چندفرهنگی به تصویر می‌کشد، و هر کدام از این شخصیت‌ها با احترام و به عنوان انسان دیده می‌شوند. (خود پترسون یکی از معدود شخصیت‌های سفیدپوست فیلم است.) در نهایت، تا مبادا فیلم خیلی جدی و سنگین به نظر برسد، از وقت به وقت، فیلم خیلی خنده‌دار هم می‌شود، و بیشتر شوخی‌ها از سگ بولداگ انگلیسی سرسخت و غرغرو نشأت می‌گیرد. پترسون فیلمی است که آرزو می‌کنید کاش می‌شد برای همیشه آن را با خودتان به همراه داشته باشید.