تظاهرکنندگان

در فیلم "نمایان‌شوندگان"، تری (جک کیلمر) دانشجوی جوان سینما در سال 1979 است که به ژان-لوک گدار و فیلم‌های موج نوی فرانسه علاقه‌مند است. در نمایشی از فیلم "زن زنی است"، تری با کاترین (جین لوی) زیبا ملاقات می‌کند اما موفق نمی‌شود شماره تلفن او را بگیرد. او همچنین با فیل (شامیک مور)، عکاسی که شاهد ناکامی تری بوده، آشنا می‌شود و قول کمک به او را می‌دهد. پس از چند هفته، آنها کاترین را پیدا می‌کنند و تری فیلمنامه‌ی کوتاهی برای بازی او می‌نویسد. در همین حین، فیل نیز خود را به کاترین جذب می‌بیند و تلاش می‌کند توجه او را جلب کند. چند سال بعد، آنها بار دیگر در افتتاحیه‌ی نمایشگاهی از آثار فیل با یکدیگر ملاقات می‌کنند. وقتی تری با ویکتوریا (جونیو تمپل)، بازیگر سینما، رابطه‌ای عاشقانه برقرار می‌کند، توجه کاترین به او جلب می‌شود. سپس در سال 1986، سرنوشت رویکردی متفاوت می‌گیرد؛ وقتی فیل بیمار می‌شود و کاترین ناپدید می‌گردد.

• درباره این که فیلم "نمایان" چگونه روابط جنسی را به تصویر می‌کشد، صحبت کنیم. آیا بر پایه اعتماد است؟ عشق؟ یا فتح و پیروزی؟ چه ارزش‌هایی از این طریق منتقل می‌شوند؟
• آیا با سیگار کشیدن می‌خواهید اینجا خودتان را باحال نشان دهید؟ آیا سیگار کشیدن عواقبی دارد؟ چرا این موضوع اهمیت دارد؟
• چگونه ایدز به تصویر کشیده می‌شود؟ تاریخچه این بیماری چیست و از زمان وقوع حوادث فیلم، نگرش‌ها نسبت به آن چگونه تغییر کرده است؟
• این موج جدید سینمای فرانسه بود و این فیلم تا چه اندازه تحت تاثیر آن ساخته شده است؟

در فیلم "مدعیان" که به کارگردانی جیمز فرانکو ساخته شده و داستان مثلث عشقی را در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 روایت می‌کند، والدین باید بدانند که محتوای جنسی بسیار بالغانه است: شخصیت‌ها شریک‌های متعدد دارند، چندین صحنه نیمه‌گرافیکی وجود دارد، برهنه‌ای جزئی شامل سینه و باسن دیده می‌شود، فاحشه‌ها دیده می‌شوند و به آنها اشاره می‌شود، و صحنه‌های زیادی از بوسیدن وجود دارد. الفاظ نامناسب شامل استفاده از کلمات "کـسـت"، "کثـافـت"، "احـمـق" و بسیار بیشتر است. شخصیت‌ها مدام سیگار می‌کشند و نوشیدن الکل و مصرف کوکائین نشان داده می‌شود. اگرچه خشونت در فیلم زیاد نیست، اما جسدی با لکه‌های خون نشان داده می‌شود. این فیلم با وجود پرداختن به برخی موضوعات جالب، شخصیت‌هایی یک‌بعدی دارد و در نهایت فراموش‌شدنی است.

مثلث عشقی جیمز فرانکو به وضوح شیفته تاریخ سینما و موج نوی فرانسه است و این شور و شوق تا حدی کمک می‌کند، اما شخصیت‌ها هرگز واقعاً زنده نمی‌شوند یا با یکدیگر ارتباط برقرار نمی‌کنند. سه‌گانه فیلم مدعیان به‌طور واضحی از شخصیت‌های فیلم ژول و جیم ساخته فرانسوا تروفو در سال ۱۹۶۲ الهام گرفته‌ است. اما به دلیل فقدان تازگی و تعادل ظریف فیلم تروفو، شخصیت‌های این فیلم بیشتر شبیه تیپ هستند تا شخصیت‌های واقعی. همچنین، برخی از صحنه‌های ملودراماتیک تصنعی و غیرطبیعی به نظر می‌رسند و گویی به اجبار به داستان اضافه شده‌اند. نقش‌های فرعی که توسط تمپل، برایان کاکس، دنیس کواید و خود فرانکو ایفا می‌شوند، در نهایت به جایگاهی فراتر از صرفاً پرکردن خلأ تبدیل نمی‌شوند.فیلم ادای احترام به بخش‌هایی از فیلم، به‌ویژه قطعه‌ی کوچکی از رقص از فیلم گروه خارجیان گدار، سرگرم‌کننده است و فرانکو در اینجا و آنجا تلاش می‌کند تا با ادای احترام به آزادی و انرژی جنبش دهه 1960، شات‌های هنری خلق کند. اما همان‌طور که یک دانشجوی فیلم زن پس از نمایش فیلم تری متوجه شد، فکر و اندیشه در این فیلم گم شده است و در نهایت، فیلم‌نامه‌نویسان چیزی بیش از یک تمرین پوچ نیست. این فیلم، به همراه فیلم زرویل فرانکو، هر دو پس از اینکه کنار گذاشته شده بودند، نجات یافتند و هر دو در سبک موج نوی فرانسوی ساخته شده‌اند. اما زرویل یک سفر بی‌ملاحظه‌تر و احمقانه‌تری از تاریخ سینما است؛ ریسک بیشتری می‌کند و کمتر احساس گرفتگی می‌کند. فیلم‌نامه‌نویسان وحشتناک نیست، اما بینندگان بهتر است که نگاهی به برخی از آثار اولیه گدار و تروفو بیندازند.