بالا رفتن و دروغ‌های دیگر

جیک (جاش لاسون) در آستانه ترک شهر نیویورک است، او به دلیل زندگی پر فراز و نشیب شهری و فشارهای ناشی از بیکاری و عدم قدردانی به عنوان یک هنرمند، مجبور به ترک شهر شده است. علاوه بر این، او باید از یکی از بستگانش در خانه مراقبت کند. برای خداحافظی از شهر محبوبش، او و سه دوستش، راکس (آدام برودی)، بیلی (دنی جیکوبز) و گاندرسون (وایت سناک) تصمیم می‌گیرند از بالای منهتن تا پایین آن پیاده‌روی کنند و در طول مسیر توقف‌هایی داشته باشند تا با گذشته جیک (و گروه) ارتباط برقرار کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های کتاب «دروغ‌های بزرگ شدن و دیگر دروغ‌ها» صحبت کنند. این کتاب چه چیزی در مورد دوستی می‌گوید؟ بزرگسالی؟ به نظر شما این کتاب برای چه کسانی جذاب‌تر است؟ چگونه می‌توان فهمید؟
• درباره دوستی چهار شخصیت اصلی صحبت کنید: آیا دوستی محکمی است؟ یا متخاصم؟ کمی از هر دو؟ آیا روابط و تعاملاتشان واقع‌گرایانه است؟ این فیلم چگونه به ژانر کمدی دوستانه اضافه می‌کند؟
• شهر نیویورک در این فیلم به همان اندازه که شخصیت‌های انسانی دارد، نقش‌آفرینی می‌کند. این شهر در فیلم چه نقشی دارد؟

والدین باید بدانند که فیلم کمدی مستقل «بزرگ شدن و دروغ‌های دیگر» با موضوعات نسبتا بالغی مثل خیانت و بحران‌های وجودی سر و کار دارد که نوجوانان و افراد جوان‌تر ممکن است نتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. اما بینندگان مسن‌تر ممکن است از کاوش آن در دوستی و بزرگسالی لذت ببرند. انتظار کلمات زشت (از جمله اف و کلمات دیگر) و اندکی فریاد و درگیری و صحنه‌هایی که شخصیت‌ها مست هستند و ماری‌جوآنا می‌کشند و همچنین صحنه‌های بوسیدن و چشم‌چرانی وجود دارد. اما بیشتر، بینندگان چهار دوست را می‌بینند که با هم وقت می‌گذرانند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

مفهوم پیاده‌روی در این فیلم هوشمندانه است، به‌خصوص در شهری مانند نیویورک که پیاده‌روی و سینما در آن رواج دارد. بنابراین فقط برای اینکه بینندگان را به گشت‌وگذار در برخی از جواهرات نیویورک (و نه همیشه موارد واضح - سلام به پیتزای کورونت در مرتفعات مورنینگ‌ساید!) ببرد، این فیلم شایسته تقدیر است. شنیدن صحبت‌های مردان نیز لذت‌بخش است؛ انگار که ما در حال شنود مکالمات واقعی هستیم که گاهی بی‌هدف یا بدون نتیجه هستند.اما در حالی که چهار بازیگر اصلی تا حدی با هم ارتباط برقرار می‌کنند (به خصوص برودی و جیکوبز)، و مشکلاتشان تا حدودی قابل درک است (به جز بخش مربوط به شکست هنری لیسون، که کلیشه‌ای به نظر می‌رسد)، بقیه فیلم تاثیرگذار نیست. توقف در خانه دوست‌دختر سابق (امبر تامبلین) لحظات جالبی را به همراه دارد، اما به سردرگمی هم می‌افزاید: فیلم چه چیزی را بیان می‌کند؟ اینکه زندگی گیج‌کننده است و کسی نمی‌داند چطور بزرگ شود؟ چیزی بگویید که قبلا نشنیده باشیم.