گلوریا بل

در فیلم "گلوریا بل"، شخصیت اصلی داستان (جولیان مور) زنی میانسال و مطلقه است که در یک شرکت بیمه کار می‌کند و کمتر از فرزندانش که حالا بزرگ شده‌اند، خبری می‌شنود. او در خانه با همسایه‌ای سروصدا و گربه‌ای بی‌مو روبروست که مدام به آپارتمانش سرک می‌کشند. بنابراین، او ساعات خالی خود را با نوشیدن و رقصیدن در یک کلاب شبانه می‌گذراند. یک شب، گلوریا با آرنولد (جان تورتورو) ملاقات می‌کند و آنها به راحتی وارد رابطه‌ای جنسی می‌شوند. آرنولد مدیر نوعی پارک موضوعی با تفنگ‌های پینت‌بال است و به تازگی از همسرش جدا شده و تحت کنترل دختران بزرگسال و همسر سابقش است. وقتی گلوریا او را با خود به جشن تولد پسرش (مایکل سرا) می‌برد تا با خانواده‌اش آشنا کند، آرنولد ناگهان آنجا را ترک می‌کند و بعداً ادعا می‌کند که گلوریا توجه کافی به او نمی‌کرده است. او سعی می‌کند تا با بردن گلوریا به یک هتل مجلل در لاس وگاس، جبران مافات کند، اما دوباره ناپدید می‌شود وقتی تلفنش زنگ می‌خورد. گلوریا که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد، به سمت شب و آغوش یک غریبه ناشناس حرکت می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره نحوه نمایش روابط جنسی در فیلم گلوریا بل صحبت کنند. آیا این نمایش «مغرورانه» است یا «واقع‌گرایانه»؟ تفاوت این دو چیست؟
• چگونه نوشیدن الکل و کشیدن سیگار به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا آنها را جذاب و دلپذیر نشان می‌دهند؟ پیامدها چیست؟
• چرا فکر می‌کنید فیلم‌های بیشتری درباره شخصیت‌هایی مثل گلوریا -- یعنی زنان بالای 50 سال -- ساخته نمی‌شود؟
• اگر نسخه اصلی را دیده باشید، چطور این بازسازی را در مقایسه با آن ارزیابی می‌کنید؟ چرا فکر می‌کنید گاهی فیلم‌های خارجی به زبان انگلیسی بازسازی می‌شوند؟

والدین باید بدانند که گلوریا بل، بازسازی انگلیسی زبان کارگردان سباستین للیو از فیلم پرافتخار شیلیایی خودش در سال ۲۰۱۳ است. جولیان مور در این فیلم در نقش زنی تنها بازی می‌کند که در تلاش است تا عشق و معنای زندگی خود را پیدا کند. این فیلم برای بزرگسالان است و صحنه‌های جنسی گرافیکی (از جمله حرکت لگن و ناله) و همچنین صحنه‌هایی که شخصیت اصلی بدون لباس بالاتنه است (برخی از آن‌ها طولانی هستند) دارد. همچنین در فیلم از زبان تند و کلمات رکیکی مانند "ک*س"، "ش*ت"، "بی*چ" و غیره استفاده می‌شود. شخصیت‌ها در موقعیت‌های اجتماعی به‌طور مکرر الکل می‌نوشند و شخصیت اصلی در یکی از سکانس‌ها بسیار مست می‌کند و در ملأ عام بیهوش می‌شود. شخصیت‌ها همچنین ماری‌جوانا و سیگار می‌کشند. در یک صحنه، مردی با تفنگ رنگی مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد و همچنین بحث مختصری درباره اسلحه و جنگ صورت می‌گیرد. در نهایت، این فیلم یک مطالعه شخصیت ظریف و غم‌انگیز از گروه سنی است که به ندرت در فیلم‌ها به تصویر کشیده می‌شود و برای نوجوانان بزرگ‌تر و بزرگسالان بسیار توصیه می‌شود.

بازسازی انگلیسی زبان فیلم گلوریا محصول 2013، توسط کارگردان شیلیایی سباستین للیو، به طرز شگفت‌آوری خوب از کار درآمده است. این فیلم کمتر یک فروش کلیشه‌ای است و بیشتر یک غواصی عمیق در شخصیت غم‌انگیزی است. با بازی موور که به خوبی عصای کارگردانی را از پائولینا گارسیا، بازیگر مشهور شیلیایی تحویل گرفته، فیلم گلوریا بل تقریباً در هر صحنه‌ای با نسخه اصلی برابری می‌کند. این فیلم با ارائه نگاهی دقیق و ظریف به زندگی شخصیتی که کمی از میانسالی گذشته است، این پرسش را مطرح می‌کند که آیا زنی معمولی که پیش‌تر ازدواج کرده و فرزند بزرگ کرده، هنوز هم حق دارد به دنبال خوشبختی باشد یا شانسی برای آن دارد؟ (خود این پرسش تاثیرگذار است.) مخاطب، مشکلات گلوریا را از دریچه غنی تجربه دوران پیری می‌بیند.گلوریا به همان اندازه که با بارِ احساسیِ مردِ مطلقه‌ای آشناست، با چیزهایی مثل تیراندازی با تفنگ رنگی یا نوازش گربه‌ای بی‌مو و ترسناک ناآشناست. اغلب لبخند تصنعی بر لب دارد، شاید فکر می‌کند اگر مثبت بنظر برسد برای دیگران جذاب‌تر خواهد بود. اما درد درونش همچنان هویدا است؛ هم محافظت‌شده است و هم دل‌باز. این فیلم فاقد حال و هوای شیلیایی نسخه اصلی است، اما للیو - در پی ساخت اولین فیلم انگلیسی زبان قابل توجهش یعنی نافرمانی - موفق می‌شود نوعی آمریکایی بودن را در داستان خود پیدا کند، به ویژه وقتی صحبت از بی‌توجهی فرهنگیِ شیفتهٔ جوانی نسبت به افراد بالای ۵۰ سال می‌شود. صرف نظر از زبان، گلوریا بل یک مطالعه شخصیت پیچیده و تاثیرگذار است.