هنرمند درجه یک

ویورتیوزو" داستان یک قاتل بی‌نام و روش‌مند (آنسون ماونت) را روایت می‌کند که ماموریتی پوشیده در ابهام را بر عهده گرفته است. زمان و مکان انجام ترور به او داده شده، اما نام هدف مبهم است. در حالی که در شهر کوچکی که برای حذف هدف خود به آن اعزام شده سرنخ‌هایی جمع می‌کند، این قاتل که به خاطر مهارت‌های بی‌تفاوت و خونسرد خود شناخته شده، خود را درگیر احساسات نسبت به یک پیشخدمت زیبا و گرم‌دل (ابی کورنیش) می‌بیند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در "ویژوال" صحبت کنند. چگونه از آن برای روایت داستان استفاده شده است؟ آیا خشونتی بی‌دلیل در آن وجود دارد؟ آیا هیجان‌انگیز یا شوکه‌کننده است؟
• ویژگی‌های ژانر نوآر چیست؟ این فیلم را چگونه می‌توان در مقایسه با سایر فیلم‌های نوآر یا نو-نوآر دسته‌بندی کرد؟
• آیا شخصیت اصلی یک "قهرمان" است؟ آیا بینندگان باید با او همدردی کنند، حتی اگر یک مجرم باشد؟ چه چیزی شخصیت‌های شرور را جذاب می‌کند؟
• آیا استفاده از روایت دوم شخص در «ویirtuoso» را موثر می‌دانید؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که «ویژوآلیست» یک فیلم نوآر پرخشونت درباره یک آدمکش است. عنوان فیلم به دقت خونسرد قاتل و به نظر می‌رسد که پیشنهاد می‌کند که قتل می‌تواند یک فرم هنری باشد. پیروی از یک فرمول معمولی نوآر، شخصیت اصلی (آنسون مانت) در بین سکانس‌های اکشن روایت می‌کند. کارگردان نیک استنگلیانو خشونت فیلم را "دهان‌باز" توصیف کرده است و این توصیف بسیار خوبی است: انتظار تیراندازی‌های خونین، تصاویر گرافیکی از چاقو زدن و مبارزات فیزیکی وحشیانه - از جمله نمای بسیار نزدیک یک زخم بزرگ - را داشته باشید. یک فلش بک مکرر، مادری را در آتش نشان می‌دهد که بدن او در شعله‌های آتش می‌سوزد. داستان دست اول یک سرباز از محاصره بی‌رحمانه و سادیستی یک روستا، هرچند بدون تصاویر همراه، اما همچنان آزاردهنده است. شخصیت‌ها در چند صحنه شبیه‌سازی رابطه جنسی دارند و سینه‌های برهنه نشان داده می‌شوند. الفاظی مانند "احمق"، "کـثـافـط" و یک توهین نژادی در فیلم شنیده می‌شود.

این فیلم نوآر-نو با الهام از لباس شخصیت‌هایش، مانند یک ژاکت سیاه یقه‌دار در میان فیلم‌های دلهره‌آور است: خودپسند و خودشیفته، و عیب‌هایش را که فکر می‌کند پنهان کرده، پنهان نمی‌کند. راوی داستان، مونت، با صدایی ابریشمی، افکار درونی‌اش را بیان می‌کند، اما برخلاف یک کاراگاه دهه 40 که در مورد پرونده فکر می‌کند و آن را برای بینندگان بازگو می‌کند، او به شکل دوم شخص صحبت می‌کند. آیا ما باید در این سناریو خود را به عنوان یک قاتل خونسرد تصور کنیم؟ این کار جز ایجاد حس خنک و تیز بودن، هدف دیگری ندارد و شک نیست که نیک استاگلیانو کارگردان و جیمز سی ولف نویسنده، این ابزار را بسیار باهوشانه می‌دانستند. بله، وحشتناک است، اما باهوشانه نه. در واقع، ممکن است خاطرات کتاب "ماجراجویی خود را انتخاب کنید" را در ذهن بیننده زنده کند.این فیلم ثابت می‌کند که مرز باریکی بین نبوغ و اباطیل وجود دارد. شخصیت‌های فیلم فاقد نام هستند و با عناوینی مانند «مربی»، «پیشخدمت»، «تنها» و غیره شناخته می‌شوند. خشونت به عمد در فیلم زیاد به کار رفته است و می‌توان تصور کرد که فیلمسازان با ذوق‌زدگی صحنه‌های مرگ را طراحی کرده‌اند و شاید خود را «استاد» نیز می‌پنداشتند. صحنه‌های جنسی نیز بسیار صریح هستند. اگرچه ساختن یک داستان نوآر در دوران مدرن می‌تواند سرگرم‌کننده باشد، اما همه چیز آنقدر ابلهانه است که نتیجه نهایی بیشتر به یک پارودی شبیه است تا ادای احترام.