آرزو بر جوانان عیب نیست

در فیلم «ویش آپون»، کلر شانون (جویی کینگ)، دانش‌آموز ناراضی دبیرستانی، با پدرش که از جمع‌آوری اشیای دورریختنی درآمد کسب می‌کند، زندگی می‌کند و از کابوس‌های مربوط به خودکشی مادرش رنج می‌برد. روزی، پدرش یک جعبه‌ی عجیب به او هدیه می‌دهد. کلر آرزو می‌کند که قلدر مدرسه، زشت و کثیف شود، و آرزویش برآورده می‌شود. کنجکاو شده و آرزو می‌کند که پسر محبوب مدرسه عاشقش شود، و این اتفاق هم می‌افتد. به‌زودی کلر و پدرش به یک عمارت بزرگ نقل مکان می‌کنند و مشکلات مالی‌شان حل می‌شود. اما اطرافیانش، از جمله سگ محبوبش مکس، یکی پس از دیگری می‌میرند. با کمک ریان (کی هونگ لی)، دوست دوران کودکی‌اش، کلر شروع به ترجمه‌ی نمادهای چینی روی جعبه می‌کند و متوجه می‌شود که باید بهای سنگینی برای آرزوهایش بپردازد. اما آیا می‌تواند دست از آرزو کردن بردارد؟

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونت موجود در فیلم «وِش آپون» صحبت کنند. آیا صحنه‌های قتل در فیلم شوک‌آور هستند یا باعث می‌شوند که بخندید یا جیغ بکشید؟ فیلم چگونه این اثر را ایجاد می‌کند؟ تاثیر خشونت رسانه‌ای بر کودکان چیست؟
• آیا این فیلم ترسناک است؟ جذابیت فیلم‌های ترسناک در چیست؟
• آیا کلر آدم خوبیه، یا اینکه خودخواه و سبک‌سربه؟ چرا تصمیماتی که می‌گیره اینقدر متفاوته؟ آیا الگوی رفتاری خاصی تو این قضیه دخیله؟
• اگر این جعبه را پیدا می‌کردید، آیا چیزی را آرزو می‌کردید؟ آیا آرزوهایتان برای خودتان بود یا برای دیگران؟ معنی این جمله که "در آرزوهایت دقت کن" چیست؟
• نقش فناوری در زندگی شخصیت‌های نوجوان چیست؟ آیا از آن به‌صورت مسئولانه استفاده می‌کنند؟

والدین باید بدانند که "وِش آپون" یک فیلم ترسناک نوجوانانه با تم "در آرزوهایت دقت کن" است. در این فیلم مرگ‌های دلخراشی وجود دارد که با پاشیدن خون، سوراخ شدن بدن و تصادف نشان داده می‌شوند. دیگر محتوای خشونت‌آمیز شامل خودکشی (از طریق حلق‌آویز کردن و بریدن مچ دست)، دعواهای نوجوانانه، یک سگ مرده با احشای بیرون زده، یک بازی ویدئویی خشونت‌آمیز و صحنه‌های ترسناک ناگهانی است. نوجوانان در این فیلم یکدیگر را می‌بوسند و از کلماتی مانند "لعنت"، "کثافت"، "بی‌شرف" و کلمات مشابه استفاده می‌کنند. شخصیت‌های بزرگسال در چند صحنه بدون هیچ پیامد منفی آبجو می‌نوشند و به مصرف تریاک نیز اشاره می‌شود. با شخصیت‌های سطحی و صحنه‌های ترسناک غیر الهام‌بخش، این فیلم یکی از آن فیلم‌های یک‌بارمصرفی است که گویی تنها برای کسب درآمد در آخر هفته اول اکران ساخته شده‌اند و سپس به فراموشی سپرده می‌شوند.

این اقتباس مدرن و نوجوان‌محور از داستان ترسناک کلاسیک «پنجه میمون» نوشته دبلیو. دبلیو. جیکوبز، یک شکست غیرترسناک است که هم از لحاظ ترس‌های بی‌روح و هم شخصیت‌های بسیار سطحی و آزاردهنده رنج می‌برد. شخصیت‌ها مدام از کلر می‌پرسند: «مشکل تو چیست؟» و تماشاگران احتمالاً همین سؤال را می‌پرسند. باربارا مارشال، فیلم‌نامه‌نویس (ترا نوا) و جان آر. لونتی، کارگردان (آنابل) نتوانسته‌اند کلر را به‌عنوان یک شخصیت واقعاً درمانده به تصویر بکشند: او بامزه است، دو دوست صمیمی دارد، خانه و پدری دوستش دارد و همین‌طور. زندگی او آنقدر بد نیست که همه‌چیز را در برابر آرزوهای مرگبار به خطر بیندازد، و سخت است که برای او هورا بکشیم.راحت می‌شه ازش متنفر شد، مخصوصا وقتی که برای خرید چیزهای مادی‌ دست به ولخرجی می‌زنه در حالی که خانواده‌، دوستان و همسایه‌هاش دارن دور و برش می‌میرن. صحنه‌هایی که می‌تونستن لحظات هوشمندانه و شبیه فیلم مقصد نهایی، پر از تعجب و شگفتی باشن، تبدیل شدن به صحنه‌های احمقانه‌ای که فقط منتظر اتفاق اجتناب‌ناپذیر می‌مونن. فیلم «آرزو کن» بین درخواست از ما برای مراقبت از شخصیت‌ها و دعوت از ما برای لذت بردن از لحظات ترسناک، در نوسانه و این ناتوانی برای گرفتن یک تصمیم، اون رو به هیچ جا نمی‌رسونه.