عصر به خیر

شب، داستان آن (ونسا ردگریو) را روایت می‌کند، زنی در آستانه مرگ. او در بستر بیماری است اما روحش آزاد است و در ذهنش مدام به اتفاقات یک آخر هفته دور دست فکر می‌کند، انگار که سنگ‌های صیقل‌خورده‌ای را در دست گرفته و نمی‌تواند رها کند. در همین حال، دخترانش (ناتاشا ریچاردسون و تونی کولت) نمی‌دانند با هذیان‌های او چه کنند. اگر می‌دانستند، متوجه می‌شدند که آن در حال مرور خاطراتش از اواسط دهه ۱۹۵۰ است، زمانی که خواننده جاز جوانی در شهر نیویورک بود (با بازی کلر دینز) و در حال شرکت در مراسم ازدواج پر زرق و برق بهترین دوستش، لیلا (مامي گامر، که جرقه‌هایی از استعداد بازیگری مادرش مریل استریپ را به نمایش می‌گذارد)، در عمارت مجلل و قدیمی در نیوپورت، رود آیلند. لیلا مطمئن نیست که آیا واقعاً نامزدش را دوست دارد؛ پدرش نگران برادر کوچک‌ترش، بادی (هیو دنسی)، است که زیاد می‌نوشد؛ و بادی به نظر می‌رسد که قصد دارد با مستی به خواب عمیق فرو رود. آن با عزم راسخ برای ایفای نقش یک ساقدوش خوب به مراسم می‌رسد، اما در نهایت با پیچیدگی‌های خود درگیر می‌شود. زندگی خوش و خرمی در انتظار او نیست و دهه‌ها بعد، آن در تب و تاب پایان زندگی، در مورد اشتباه بزرگی که مرتکب شده، به شک می‌افتد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش عشق و پشیمانی در فیلم صحبت کنند. آیا فرزندان شما معتقدند که روح‌های همزاد وجود دارند؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد نحوه به تصویر کشیدن مرگ در فیلم بحث کنند. آیا خداحافظی طولانی و تا حدی دردناک آن برای فرزندانش یک بار یا نعمت به نظر می‌رسد؟ همچنین، برای کسانی که کتاب سوزان مینوت را خوانده‌اند، چرا فکر می‌کنید این فیلم تا این حد با منبع الهام‌بخش خود متفاوت است؟

والدین باید بدانند که موضوع این درام عاشقانه، یعنی مرگ و اندوه از دست دادن عشق، بسیار غم‌انگیز است. روابط پیچیده و نزدیک به رسوایی است (مثلث عشقی بین دو مرد و یک زن شکل می‌گیرد، و یکی از شخصیت‌ها که در آستانه ازدواج است، شب قبل از عروسی به دیگری پیشنهاد می‌دهد)، و فضای غم‌انگیز و مرگ بر فیلم سایه افکنده است، که ممکن است برای بینندگان جوان دشوار باشد. همچنین نوشیدن و سیگار کشیدن زیادی (که با توجه به فضای دهه ۵۰ غیرمنتظره نیست) و مقداری فحاشی (اغلب ملایم، با یک مورد استفاده قابل توجه از فحش) وجود دارد. اگر انتظار دارید فیلم دقیقاً مثل کتابی که بر اساس آن ساخته شده باشد، ممکن است ناامید شوید. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

چه مایوس کننده است، چه آزاردهنده است تماشای فیلمی که چنین پتانسیلی برای عظمت دارد اما در نهایت فقط متوسط از آب درمی آید. این اتفاقی است که در مورد فیلم درام EVENING افتاده است، فیلمی که بر اساس رمان تحسین شده سوزان مینوت با همین نام ساخته شده است -- بازیگری آن عالی است (چطور می تواند نباشد با چنین بازیگرانی؟) اما از بسیاری جهات دیگر به هدف نمی رسد. واضح است که مواد و محتوای زیادی برای کار کردن وجود دارد و پالت رنگی گیولا پادوش فیلمبردار به خوبی آن را به تصویر می کشد. اما قدرت فیلم زمان زیادی برای شکل گیری می خواهد و با جابجایی های زیاد در زمان رقیق می شود. ریتم فیلم درست زمانی که باید تنش ایجاد شود، آهسته می شود و درست زمانی که احساسات به اوج خود می رسند، قطع می شود. و اگرچه استعداد زیادی در این فیلم وجود دارد -- مریل استریپ، ون هافمن، و گلن کلوز زیر یک سقف سینمایی! -- اما زمان خیلی کمی وجود دارد تا بتوان از همه آنها به خوبی استفاده کرد. سخت است که درگیر داستانی شد وقتی که خیلی در مورد انگیزه های شخصیت ها نمی دانید.این موضوع شاید بزرگترین ضعف شب را به ذهن متبادر کند: هریس (با بازی پاتریک ویلسون). ظاهرا عشق زندگی آن (و همه دیگران، چرا که بیش از یک شخصیت می‌گویند «ما همه عاشق هریس بودیم»)، اما در اینجا او به نوعی آدم بی‌مزه‌ای به نظر می‌رسد. (پاتریک ویلسون در فیلم بچه‌های کوچک جذاب‌تر و گیراتر بود). آن به او می‌گوید که «تو جدی‌ترین مردی هستی که تا به حال ملاقات کرده‌ام.» او این را با محبت می‌گوید، اما واقعیت این است که اگرچه او جذاب است، اما خیلی کسل‌کننده است. از طرفی، این موضوع می‌تواند استدلال مینوت (یا حداقل استدلال فیلم‌نامه‌نویس، مایکل کانینگهام، که در نوشتن فیلم‌نامه مشارکت داشته) را تقویت کند. لیلا مسن‌تر (با بازی استریپ) می‌گوید: «ما موجودات اسرارآمیزی هستیم، مگر نه؟ اما در نهایت، خیلی از این مسائل اهمیتی ندارند.» شاید هریس مهم نباشد، بلکه خود آن مهم است.