در اینجا بمانید.

تصادف وحشتناکی در پل بروکلین یک خودرو را در آتش می‌سوزاند و هنری جوان (رایان گاسلینگ) را شوکه می‌کند. دکتر سام فاستر (یوان مک‌گرگور) از خوابی که شاید کابوس بوده بیدار می‌شود و به روز خود وارد می‌شود. او با دوچرخه به محل کارش، تاسیساتی که در آن به جای یک روانشناس دیگر به نام بث (جینین گاروفالو) کار می‌کند، می‌رود. اولین بیمار سام، هنری است که مشکلاتش نامشخص است، به جز اظهار صریح او که قصد دارد شنبه شب آینده در نیمه شب خودکشی کند. این هم تهدید است و هم وعده، و سام آن را جدی می‌گیرد. زندگی سام به زودی در هم تنیده با زندگی هنری می‌شود. آن‌ها در وجود و فضاهای یکدیگر سر می‌خورند، در قطارهایی که سوار می‌شوند از کنار هم می‌گذرند، و پله‌هایی که پایین می‌روند به نوار موبیوس یا مارپیچ‌های بی‌انتها و طنین‌انداز تبدیل می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خودکشی صحبت کنند، زیرا حداقل دو شخصیت در فیلم به آن اقدام می‌کنند. خاطرات و رویاهای هنری و تلاش‌های سم برای درک آنها چگونه بر شخصیت‌ها و به طور کلی بر مخاطبان تاثیر می‌گذارد؟ فیلم چگونه از دست دادن و سوگواری را به تصویر می‌کشد؟

والدین باید بدانند که این فیلم به موضوعات دشوار (از دست دادن، خودکشی، افسردگی) به شیوه‌های غیرمعمول (تصاویر شکسته، روایت غیرخطی، شخصیت‌های متحول) می‌پردازد. تماشاگران جوان ممکن است از مقاومت فیلم در برابر منطق معمول گیج شوند. فیلم با تصادف ماشین شروع می‌شود، دوربین به‌شدت می‌چرخد تا دیدگاه یک سرنشین آشکارا آسیب‌دیده در ماشین را نشان دهد. فیلم همچنین شامل تصاویری وحشتناک و شبیه به کابوس است، از جمله پله‌های مارپیچ، "دوگانه" افراد، و صحنه‌های تکراری که زمان و فضا را گسسته نشان می‌دهد. دو شخصیت با زخم‌های سر ظاهر می‌شوند که خونریزی شدیدی دارند، سگی به بازوی کسی حمله می‌کند، زنی جوان توسط پزشکان محدود می‌شود، و چند شخصیت به خودکشی اشاره می‌کنند؛ یک شخصیت در مورد تلاش خود با تیغ‌های اصلاح صحبت می‌کند و زخم‌هایش را نشان می‌دهد، و دیگری اسلحه‌ای را در دهانش می‌گذارد و شلیک می‌کند، سپس صحنه بریده می‌شود بدون اینکه انفجار را نشان دهد، اما برمی‌گردد تا سر خونین او را روی پیاده‌رو نشان دهد. یک سخنرانی تاریخ هنر شامل نقاشی‌های ناراحت‌کننده گویا (سربازان و بدن‌های خونین) است. یک شخصیت از پله‌ها سقوط می‌کند و به سرش ضربه شدیدی می‌خورد. برخی از زنان در لباس‌های تنگ ظاهر می‌شوند، بازدید کوتاهی از یک بار استریپ شامل رقصنده‌های میله است، عمدتا در پس‌زمینه. شخصیت‌ها از الفاظ زشت استفاده می‌کنند، سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند، معمولا در حالت ناامیدی یا تلاش برای خوددرمانی. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در این فیلم، گاهی لحظات شاعرانه و گاهی لحظاتی جسورانه به تصویر کشیده شده است. اما پایان‌بندی نامناسب، آن را به اثری هنری شبیه کرده است. اگرچه فیلم از جلوه‌های ویژه و مفهومی کهنه استفاده کرده است، اما در بازنمایی تجربه‌ها، خاطرات و تصورات از لحظه مرگ، موفق عمل کرده است. همچنین در نمایش فضا (به‌ویژه منهتن جنوبی) و بررسی زمان به عنوان امری ایمانی، مناسب و ساختاری، گاهی زیرکانه و گاهی عجیب عمل کرده است.کارگردان مارک فارستر بر اساس فیلمنامه‌ای از دیوید بنیوف کار می‌کند. وسواس استی با از دست دادن به نظر می‌رسد که با علایق قبلی هر دو (یافتن سرزمین هرگز از فارستر، رمان/فیلمنامه بیست و پنجمین ساعت از بنیوف) هماهنگ است. بیست و پنجمین ساعت با تصور آینده‌ای به‌طور عجیبی نوستالژیک، ۱۱ سپتامبر را به یاد آورد؛ این فیلم نیز با تصاویری از نیویورک ویران‌شده، ۱۱ سپتامبر را تداعی می‌کند و همزمان امیدوارانه‌تر و باورپذیرتر است. تصاویر پایانی آن تا حدی با آنچه قبلاً آمده متفاوت است که احساس می‌شود به زور به آن اضافه شده، و در نهایت، نامعتبر و ترسناک است.